Samen in de keuken

We kregen bezoek en was dus in de keuken te vinden, voor onder andere een appeltaart en voor Turkse aubergine creme met spulletjes uit de tuin. Ik kook graag alleen. Trouwe lezers weten dat ik met veel plezier meegedaan heb aan diverse kookworkshops, maar thuis sta ik het liefst alleen achter het aanrecht. P en ik gaan niet goed samen met potten en pannen. P heeft veel suggesties die klinken als wat anders dan suggesties en ik ben niet de makkelijkste. Ik voel zelfs ogen met afkeurende blikken in mijn rug, dus kook en bak ik alleen.

Of liever gezegd, niet met andere mensen want zoals overal is Coco bij me. In de keuken draait hij rondjes totdat hij een plekje heeft gevonden naast mijn benen, vlak tegen aanrecht of fornuis aan. Ik weet het en sta stokstijf en bij elke stap die ik zet doe ik heel voorzichtig met zijn uitstekende pootjes of staart. Het is gezellig met Coco. Hij bemoeit zich nergens mee, kijkt zeer belangstellend en is bereid op te ruimen wat ik per ongeluk laat vallen.

Meestal is Coco alleen, maar bij de koekjes van Maria voegt Flicka zich bij hem omdat ze weet dat we altijd een kleine “deegtest” doen. Daksi houdt zich op afstand maar ‘s morgens bij het maken van ontbijt zijn ze alledrie present voor een halve boterham.

De taart was lekker en de auberginecreme ook en nu zijn we alweer bezig met het volgende. In de hitte van vandaag hebben we weer emmers tomaten gekookt en in glazen potten ingemaakt voor herfst en winter. Net geluncht met mini eitjes van de nieuwe kippen van Maria, heerlijk. Achter mij staan kippenpoten in de marinade, met rode wijn, rozemarijn en knoflook, voor vanavond als het hopelijk wat is afgekoeld. Het hoofdgerecht is van P, een lekker en beproefd recept.

Er is hier ook een weerswaarschuwing: ?

Extreme hitte kan gevaarlijk zijn voor “outdoor activities”. Ik geloof het onmiddelijk, de zon valt zwaar en binnen de pastorie-dikke muren is het iets beter uit te houden!

??

Aan de deur

Het kan niemand ontgaan. Elke dag komen er auto's met riedeltjes door ons dorp, riedeltjes die waarschuwen, oproepen of verleiden. Verleiden tot koop wel te verstaan want de auto's met riedeltjes zijn verkoop auto's.

Toch zie ik ze nog een beetje anders. Ik zie ze ook als service auto's. De service van kopen aan de deur. De service van niet het dorp uit moeten, de service van spullen kunnen kopen ookal ben je slecht ter been, ziek, of heb je gewoon geen auto.

Wat te denken van de grote gasflessen waar hier in veel huizen nog op wordt gekookt. Zie je het voor je, een dame of heer van 80, lopend met een stok, met een gasfles van een meter hoog, die probeert de bus in te stappen, met de fles onder de arm geklemd?

En wat te denken van diepvries spul? Netjes gewikkeld in kranten maar omdat de bus natuurlijk gaat zoals hij gaat, toch ontdooid als je thuis bent…..Nee, dan is die service van de riedelauto's toch maar mooi meegenomen!

De gasfles riedel heeft nu een concurrent. Voor gas komen er nu 2 auto's, een grote met open bak en een kleine dichte bestelwagen, ieder met een eigen riedel. Voor diepvries hadden we er al 2, één op woensdag en één op zaterdag, uiteraard met eigen riedel.

Nu het seizoen voor ijs is aangebroken komen er ook de losvaste riedels door het dorp, maar omdat ze dat elk jaar doen en elk jaar dezelfde riedel hebben, herken je ze en weet je wat ze bieden. Bovendien doen de losvaste riedels 2 rondjes door het dorp voor diegenen die aan de eerste verleiding weerstand konden bieden.

Sinds een jaar hebben we ook een melk auto met verse melk uit het buurdorp en sinds een paar maand een broodauto en de riedels zijn aanstekelijk en ik zie dat er wordt gekocht en ik hoor van de mensen om ons heen dat de kwaliteit goed is.

Dan hebben we de grote Mercedes met de luidspreker op het dak voor de meloenen en dat weten we omdat hij geen riedeltje heeft maar gewoon dinnye dinnye roept(meloen, meloen).

Auto's die geen riedel hebben maar omroepen wat ze in de wagen hebben, komen ook regelmatig, maar eerlijk gezegd verstaan wij ze slecht. Niet vanwege de taal, maar vanwege het beroerde geluid van de installatie…….in ieder geval komt er een groente- en fruit auto langs.

Onze postás heeft geen riedel, maar dat hoeft ook niet, hij komt elke dag op ongeveer dezelfde tijd en als hij nadert sprinten CFD naar het hek om hem luid blaffend de weg te wijzen.

Een vlees auto hebben we nog niet, niet mét en niet zónder riedel maar dat probleem is nu ook opgelost. We kregen vorige week een telefoontje van M, dat er die nacht een kalf zou worden geslacht bij onze overburen en dat vanaf 8 uur 's morgens de verkoop van het vlees zou plaatsvinden. Ook een soort riedel dus, maar dan anders.

P dacht dat het met de verkoop niet zo'n vaart zou lopen en kuierde om 8.30 naar de overkant. De eigenaar en de slachter waren ter plaatse en de eigenaressen/dames van de verkoop, met nette administratie en bonnetjes erbij. Er was al heel veel weg want het leven begint vroeg hier in het dorp, maar een zak botten voor de soep en 3 kilo vlees voor de gulyás was er nog te koop.

Er kwam iemand eten dus de eerste kilo is al op en het was uitstekend vlees. Even wat vet wegsnijden voordat het de pan inkomt, maar dat is ieder zijn eigen verkiezing.

Als het straks herfst wordt verwacht ik de wagen met gordijnen en beddespreien.

Ik denk vaak aan hoe het over 10 jaar zal zijn. Bestaan de riedels nog? ZIjn er meer? Is het uitgestorven? Hier in het dorp is het eerste levensbehoefte, nu nog tenminste. Hoe zal dat zijn als de huizen leeg staan, of bevolkt worden door jonge mensen met auto's, of door buitenlanders met over het algemeen iets meer geld?

Of is er voor ons nog een gat in de markt? Zou er nog behoefte zijn aan meer…..een auto hebben we en een riedel is er zo op gemonteerd……..

 
 

Neem de tijd

Mijn afspraak bij de tandarts was om 12 uur. De ervaring leert dat afspraken in de gezondheidszorg hier je de zekerheid geven dat je die dag aan de beurt bent, in ieder geval, en dat is mooi. Ik was uiteraard al eerder bij de tandarts en wist dat ik daarna niets vasts moest afspreken. De verhalen om mij heen over doktersbezoeken en laboratoria vertellen van uren wachten, van parkeerautomaten bijgooien in de stad, van zuchten, steunen en volle naargeestige wachtkamers. Dan is mijn tandarts nog een gunstige uitzondering.

Er staan planten die leven en groen zijn. Er is daglicht en er zijn gemakkelijke stoelen. En deze keer bleef het wachten zelfs beperkt tot 50 minuten in een onbegrijpelijke omgeving van patienten die weliswaar later kwamen en toch eerder mochten.

De tandarts zelf is vriendelijk, ik schat haar van mijn leeftijd en ik zie haar gesponsord door vertrouwde merken als Oral B en Sensodyne. Ze neemt de schade aan mijn kies op en humt. Omdat ik haar niet zo goed ken weet ik niet hoe ik haar hummen moet interpreteren en daarom vraag ik er maar gewoon naar. Reparatie of een korona? Het kan gewoon gerepareerd worden, dat is fijn, en dat ze het meteen gaat doen is ook nog mooi meegenomen. Even denk ik aan mensen in een wachtkamer die wachten, op mij, maar die gedachte is net zo snel weg als ze gekomen is.

De tandarts start een verhaal waar ik niks van begrijp en even ben ik in verwarring. Over het algemeen begrijp ik de strekking of snap ik een woord waardoor ik alles snap, maar nu zit ik letterlijk en figuurlijk even met de mond vol tanden. Dan haalt ze een voorwerp uit een bakje, laat het me zien en zegt Injekció???? Het verhaal dat ze vertelde was dus gewoon de vraag of ik verdoving wilde. Opgelost en snel knik ik van "Nee" want verdoven voor boren vind ik onzin.

Ik krijg een mooi gesteven linnen doek over me heen die zorgvuldig in mijn hals wordt vastgezet en de noodzakelijke handelingen gaan beginnen. Het duurt even want het is een grote reparatie maar in het licht van de wachttijd is het toch weer snel voorbij. Na de klus doet ze nog een algehele check en helaas ziet ze 2 kleine onvolkomenheden waarvoor ik in september toch nog een keer mag terugkomen. Ik heb de halve dag al geblokt in de agenda…….

Vriendelijk nemen we afscheid, het Sensodyne mondkapje hangt los onder haar kin en haar veiligheidsbril ligt netjes opgeborgen.

Toch weer opgelucht loop ik weg, slechts een gering aantal forint lichter, in NL misschien net genoeg voor een consult en 1x parkeermeter………

Op honk

De afgelopen drie weken was P met zijn familie in mooie oorden. Mooie, verre oorden. Voorafgaand was er een lang proces van planning maar mede omdat CFD niet in de mooie verre oorden werden verwacht, hadden wij na wat hoofdbrekens besloten om ons op te delen. P mee met zijn familie en ik op honk. Weliswaar ben ik de "reiziger" van ons tweeën, maar mijn tijd komt op een ander moment wel weer.

Om mij heen was er soms wat meewarigheid, 3 weken, alleen……

Dat was echt niet nodig. Allereerst was ik niet alleen want ik was bij onze grootste schatten CFD en bovendien onderschrijf ik de stelling dat je alleen over het algemeen niet eenzaam bent, eenzaamheid overvalt je merentijds in groepen.

En er was ook genoeg te doen. De eerste week was het weer om te sproeien en de 2e en 3e week om te plukken. En het was ook weleens lekker om alles met mijzelf te overleggen, scheelde een hoop in snelheid en aantal woorden. Verder liep het overleg met CFD ook altijd gestroomlijnd en verder deden zij wat ze wilden en ik ook. Lampen aan op alle plekken binnen en buiten die ik wilde en zo lang als ik wilde. Plannen op mijn tijden. Goede hoeveelheden sambal, wel 4x garnalen. En "werk" in huis en tuin op mijn manier, misschien niet efficient, misschien wel klungelig, maar alles verliep uitstekend.

De grasmaaier kreeg ik niet aan de praat, maar dat was gelukkig geen schande, daar is een echte P truc voor nodig die mij niet gegeven is.

Sinds 2 dagen zijn we weer helemaal compleet. De pannen met kokerij zaten vol en stonden klaar, de oven had z'n uren gedraaid voor cake en koekjes en op het bed lag een romantisch overtrek. Ik haalde P op in B, samen met D en die begroeting was leuk. Later in de tuin nog eens dunnetjes over met CF.

P is nu weer druk, het gras is al gemaaid, M en M al bezocht en er staan er nog meer op het lijstje voor vandaag en morgen…..

Hieronder nog wat plaatjes van het huis- en tuinwerk.

 
 

 

 

 

 
 
 
 

 

Huis- en tuinvlijt

Er kwamen vrienden van vrienden en dat was gezellig. Ik bakte koekjes van het recept van Maria, met de gemalen walnoot en ik maakte een auberginecréme met spulletjes uit de tuin. En als mijn trots in een bakje apart omdat je er niks meer mee hoeft te doen, de prachtige cocktailtomaatjes waarmee je de zon op je tong proeft.

Leuk om te doen en zeker leuk om te merken dat het in de smaak viel. Zo anders dan in NL….ik realiseer me het eigenlijk altijd pas achteraf. Niet veel boodschappen te doen want er ligt en hangt het een en ander in de tuin. Niet naar een Rémy voor gebak maar eigen koekjes met eigen noot en wat vooral anders is. Bezoek overdag….niet 's avonds, stressend vanuit de file onder de douche en omkleden en weer in de auto springen de volgende drukte in. Overigens zonder waarde oordeel, geen kwaad woord over Rémy en geen kwaad woord over de heerlijk- en gezelligheden in NL. Alles heeft zijn charme, ik registreer alleen de verschillen.

De vrienden van de vrienden waren hier voor het eerst en daarom deden we de grote ronde door huis en tuin. Ik genoot er zelf van. Als vrienden oprecht stil vallen en zeer gemeend laten horen hoe mooi ze het vinden, doet dat mijzelf ook nog eens met verse ogen kijken. En dat doet goed. Hoe snel raak je gewend en hoe snel bagatelliseer je je eigen werkzaamheden op je landgoedje. En toen ik de vrienden uitzwaaide was ik ook weer oprecht trots op onze bedoening.

Ik plukte nog meer tomaat, en paprika, een paar zoete en wat meer hete. Ze geuren de schaal uit, heerlijk!

Ik had een lange avond voor de boeg en maakte een dip voor bij de paprika. Een gouwe ouwe….knoflooksaus. En ik moet zegggen dat hij goed gelukt was. Citroensap beetje opwarmen in de magnetron, een flinke theelepel suiker er in oplossen, knoflook naar smaak toevoegen(geperste) en dan half zure room, half mayo toevoegen, ook weer naar eigen goeddunken. Als je hebt nog wat fijngeknipte bieslook, peterselie erdoor en eventueel wat zout en peper. Zelfs als je geen eigen lekkere paprika's hebt, smaakt het de moeite waard.

De lange avond was mooi. Weer een interessante Zomergast die wat te melden had. En ook zo veel te melden had, dat je er de volgende dagen nog mee bezig bent. En deze keer ging ik zelfs het hele traject want de keuze film leek me ook prachtig. En dat was hij ook, maar tegelijkertijd ook vreselijk, gruwelijk, aangrijpend. Voor de niet kijkers even kort. De film gaat over een zeer succesvolle man, die na een zeer zwaar CVA, het locked in syndroom heeft. Je moet je dat zo voorstellen. In het brein functioneert alles goed, echter de hersenstam is dusdanig beschadigd, dat er geen enkele impuls bij spieren dan wel ledematen terecht komt. Totaal verlamd. Inclusief spraak dus. Letterlijk dus een opgesloten brein. Als je er over nadenkt dat ons dit zo kan overkomen…..niet doen maar!

CFD trokken de avond niet, ze lagen al uren op hun kleedjes, kwamen af en toe even kijken waar ik bleef en dropen dan weer teleurgesteld af. Om half 2 voegde ik me bij hen.

Vandaag ging de tuinvlijt verder. Ik bond de tomaten op, snoepte ondertussen frambozen en cocktailtomaatjes en af en toe een reine claude pruim.

Helaas moet er ook ander onderhoud plaatsvinden, ik brak een stuk van mijn kies, zaterdagmorgen, na het eten van kefir…..daar kan het niet aan gelegen hebben. Vergezeld door fijne boorgeluiden sprak ik de assistente vanmorgen vroeg door de telefoon en hoorde dat er pas weer in september een gaatje……zou zijn. Maar vanwege de breuk word ik gebeld wanneer er eerder plaats is. Dat klinkt wel als service.

Als ik het zo eens bekijk zou het me niet verbazen als er een Korona moet komen. Gelukkig zijn de notenkoekjes op.

Het 2e seizoen

Sinds het vorige blog is er in de weersomstandigheden niet veel gewijzigd. Het regent, elke nacht, elke morgen en elke avond. Eigenlijk moet ik de wekker weer van de knipperstand afhalen, maar omdat de stroom er toch elke dag even vanaf is, is dat misschien verspilde moeite, en wakker word ik zo ook wel.

De moestuin wordt zompig. De laatste keer dat ik wat tomaten en courgettes plukte, nam ik met mijn klompen al hele plakken leem mee naar de gang. Er komen gekke witte plekken op wat tomaten maar echt verontrustend ziet het er nog niet uit. De pruimen doen het goed, de peren en de appels ook. En zelfs de plantjes met paprika schieten op, de zoete en de pittige, binnenkort kan ik plukken!

Voor het eind van deze week is er weer droogte en warmte voorspeld en eerlijk gezegd geniet ik nu nog van het "Nederlandse" weertje, zo irritant als je vakantie hebt, maar zo heerlijk verfrissend als je hier woont. En dat gedwongen binnen zijn heeft zijn goede kanten. Heerlijk lezen, een kast uitmesten en wat kan weggooien. En als er wat is, TV.

En gisteravond was er wat. Ik had het in de agenda gezet, onzin, want hoe zou ik het kunnen vergeten. Het 2e seizoen Zomergasten met Jelle BC.

Vlak voor het uur U leek het mis te gaan. Het hoosde, het waaide als aan zee en de schotel kon het niet aan. De TV was zwart met alleen rechts in beeld de rode stip, die laat weten dat de TV wel aan is maar geen beeld doorgeeft….

Op de afgesproken tijd was alles weer in orde en ik genoot, 3 uur lang van mooie fragmenten en van 2 leuke mannen die ook nog wat te vertellen hebben.

De komende zondagen zit ik gebakken, weer of geen weer, stroom en schotel dienende……

Gas, water, licht en weerlicht

Ik stond onder de douche, het was 's morgens vroeg en ondanks dat het al om te stikken was, vond ik het toch vervelend dat het water niet warm werd. Terwijl ik wist dat het niet kon, keek ik schaapachtig of de een of andere onverlaat aan de thermostaatkraan had gedraaid, wat natuurlijk niet zo was. Het water bleef koud en snel spoelde ik zeep en shampoo weg.

Toen ik aangekleed was liep ik naar de schuur om een trap te pakken. De gasboiler was dus uit en dat ding hangt zo hoog dat ik er niet bij kan, laat staan goed op kan kijken, ook al ga ik met 1 been op het bad en met het andere op de vensterbank staan. Ik keek met deskundige blik en zag niet meer dan toen ik de trap nog niet had, de boiler was uit.

Nu hebben wij een aparte boiler. De automatische ontsteking is kapot, dus gemakkelijk aandoen, net zoals de kachels is er niet bij. Er moet een lange lucifer of aansteker aan te pas komen. Gas en vuur, daar heb ik het niet op, maar toch ging ik het proberen, zonder resultaat…..voor de zekerheid checkte ik het gasfornuis en dat deed het, dus het lag aan de boiler.

Ik houd niet van hulp vragen, maar nu moest het even, in het verleden heeft onze buurman A de boiler goed aan de praat gekregen. A werkt en was er dus niet maar zou direct na zijn werk even komen. Het is idioot maar toch was ik onrustig, de boiler is op leeftijd en uit kan ook stuk betekenen..

Om een lang verhaal in te korten, gisteravond om 22.20 deed de boiler het weer, gelukkig, niet stuk en weer een warme douche.

Over water gesproken, ik sproeide de tuin elke dag, de hitte deed de blaadjes krimpen en de aarde scheuren en ook al gaf ik braaf veel water, na een uur was er niks meer van te zien. Nu watert het sinds gisteravond uit de hemel en dat doet goed. Heerlijk, wat kun je blij zijn met regen! Het was meteen ook veel en hard met onweer en flitsen erbij. En vanmorgen opnieuw, het was toch echt morgen maar het leek nacht. Ik had alle lichten aan maar die gingen uit, stroom weg, internet weg, maar de gasboiler bleef aan!

De stroom kwam terug en het internet niet, maar inmiddels doet alles het weer. Zelfs tijdens het schrijven van dit blog zit ik afwisselend in licht en in donker, ik ga het maar snel versturen voordat er weer een kink in de kabel komt!

Eén voertuig breed

We hebben niks te klagen over de weg naar ons dorp. Weliswaar vol met kuilen die elk jaar gerepareerd gaan worden maar het dan toch net niet redden, maar verder is het prima. Hier en daar witte strepen in het midden en voldoende breed voor 2 auto's. De laatste weken is het oppassen geblazen, zeker in de onoverzichtelijke bochten. Het is oogst-tijd van het graan en dat betekent dat de grote landbouwvoertuigen van veld naar veld rijden en uiteraard "onze" weg gebruiken voor de tussen stukjes.

Beesten van wagens zijn het, prachtig om te zien. Breed, hoog en ook nog hoog op de pootjes om netjes over het graan heen te rijden. Ik ben er al een paar keer één tegengekomen. Snel remmen, naar rechts de berm in en de hand opsteken naar de opgestoken hand van de chauffeur. Mag ik het eigenlijk wel chauffeur noemen? Is het niet veel meer een machinist? Of een kapitein of een piloot? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat deze voertuigen de hele weg in beslag nemen en dat ze ontzag inboezemen.

Deze week kwamen ze in actie op de velden tegenover ons. Je hoort ze aankomen want hun geluid komt overeen met hun postuur. Tijd genoeg dus om het fototoestel te pakken en klaar te gaan staan voor de actie. Dichtbij genoeg om het mooi te zien en ver weg genoeg om geen last te hebben van het stof.

Dinsdagavond waren we bij vrienden en genoten van een heerlijke avond met een heerlijke maaltijd. Op weg naar hen kwamen we langs graanvelden die ook net werden gemaaid. Voor die velden staat steevast een kurva die haar diensten aanbiedt bij een parasolletje of een paraplu, al naar gelang het weer beslist. Deze keer had ik dubbel medelijden met haar. Of eigenlijk driedubbel. De aard van haar werk op de 1e plaats, de brandende zon op de 2e en nu ook nog eens de wolken met graanstof waarin ze probeerde haar waardigheid te behouden.

Ik geniet van die beestachtige voertuigen. Vroeger al in de polder als er bietenoogst was, mega glad op de weg en vertraging als je er achter hing, maar wel héél mooi om te zien!

 
 
 
 

Eén voertuig breed

We hebben niks te klagen over de weg naar ons dorp. Weliswaar vol met kuilen die elk jaar gerepareerd gaan worden maar het dan toch net niet redden, maar verder is het prima. Hier en daar witte strepen in het midden en voldoende breed voor 2 auto's. De laatste weken is het oppassen geblazen, zeker in de onoverzichtelijke bochten. Het is oogst-tijd van het graan en dat betekent dat de grote landbouwvoertuigen van veld naar veld rijden en uiteraard "onze" weg gebruiken voor de tussen stukjes.

Beesten van wagens zijn het, prachtig om te zien. Breed, hoog en ook nog hoog op de pootjes om netjes over het graan heen te rijden. Ik ben er al een paar keer één tegengekomen. Snel remmen, naar rechts de berm in en de hand opsteken naar de opgestoken hand van de chauffeur. Mag ik het eigenlijk wel chauffeur noemen? Is het niet veel meer een machinist? Of een kapitein of een piloot? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat deze voertuigen de hele weg in beslag nemen en dat ze ontzag inboezemen.

Deze week kwamen ze in actie op de velden tegenover ons. Je hoort ze aankomen want hun geluid komt overeen met hun postuur. Tijd genoeg dus om het fototoestel te pakken en klaar te gaan staan voor de actie. Dichtbij genoeg om het mooi te zien en ver weg genoeg om geen last te hebben van het stof.

Dinsdagavond waren we bij vrienden en genoten van een heerlijke avond met een heerlijke maaltijd. Op weg naar hen kwamen we langs graanvelden die ook net werden gemaaid. Voor die velden staat steevast een kurva die haar diensten aanbiedt bij een parasolletje of een paraplu, al naar gelang het weer beslist. Deze keer had ik dubbel medelijden met haar. Of eigenlijk driedubbel. De aard van haar werk op de 1e plaats, de brandende zon op de 2e en nu ook nog eens de wolken met graanstof waarin ze probeerde haar waardigheid te behouden.

Ik geniet van die beestachtige voertuigen. Vroeger al in de polder als er bietenoogst was, mega glad op de weg en vertraging als je er achter hing, maar wel héél mooi om te zien!

 
 
 
 

Feest en gefluister

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

We hebben dit weekend al weer feest! Flicka is vandaag jarig en ze heeft de mooie leeftijd van 5 jaar bereikt. Uiteraard hebben we vanmorgen voor haar gezongen en uiteraard hebben Coco en Daksi ook feest. De grote varkensbotten lagen al klaar in de koelkast en terwijl wij koffie dronken met eigengebakken cake met de meggyes(zure kersen) uit de tuin was het een geknaag en gekauw van jewelste.

Coco fluisterde een mooie cadeausuggestie in mijn oor en ik fluisterde verder. Zoals het altijd gaat met dit soort fluisterspelletjes weet op een gegeven moment niemand meer wie nou wie als eerste in het oor heeft gefluisterd…..

De wens was een wandeling langs het strand met een koele zeebries.

Nou mis ik de zee sowieso maar dat is bekend. Maar nu, nu het hier om te stikken is, zouden zeewind, de geur van golven,  klapwiekende meeuwen en witte kopjes erg welkom zijn. Boven de 30 graden is het en dat blijft voorlopig zo. Een kort wandelingetje naar de waslijn is al een bezoeking. Ik droom van de ooit bezochte Scandinavische stranden, breed, leeg en koel en tot aan enig moment in de verre toekomst dat die stranden misschien echt dichterbij zullen zijn, verschuilen we ons achter de dikke muren van onze pastorie.

We zouden al bijna vergeten dat we een paar maand geleden wat anders fluisterden, zin in zon, zin in zonder jas. De voorbereidingen voor andere tijden zijn al weer in volle gang. Er is weer nieuw hout en P zaagt en hakt en stapelt. Deze keer zowel in de schuur als ook op een mooie heuvel in de tuin achter de keuken.

Nu nog even verder dromen….